پاکترین سرشت

آمدم خود را مگر پیدا کنم ..........

آمدم شاید ..........

آنچه در جان و جگر یک عمر پنهان کرده ایم ،

سر در آغوش هم آریم و به یکدیگر دهیم .

.......................

در رواق سرد ساکت ،

میدویدم در نگاه صد هزار آئینه ی کوچک ،

شاید ، از سیمای او ، در بازتاب جاودان اینهمه تصویر ،

مانده باشد سایه ای

هر چند نامعلوم

هیچ

...............................

خود نمیدانم

موجی از نفرین این بیچاره آدم بود و در چشمان کور آسمان میریخت ؟

یا که باد رهگذر ، سوقات انسان را بدرگاه خدا میبرد ؟!

خاک خواهی شد .

از رخ آئینه ها هم پاک خواهی شد .

چون غباری گیج ، گم ، سرگشته در افلاک خواهی شد .

فریدون مشیری